Książki na poprawę humoru :)

Dziś postanowiłam zaprezentować książki, które poprawiają mi humor. Inspiracją do powstania tego wpisu była notka AnnRK.

Hanna Banaszak w piosence "Pogoda ducha" twierdzi, że: rano wstajesz zły. Wszystko z ciebie kpi. Nie chce ci się nic. Zwłaszcza żyć, więc, biedny jesteś, bo nie wiesz nawet, że masz prawdziwy skarb. Skarb w postaci mnie!

Takim skarbem mogą być książki - remedium na wszelkie smutki i zmartwienia. To właśnie dzięki nim zapominamy o szarej rzeczywistości i zamiast spuszczać nos na kwintę, patrzymy optymistycznie na świat.

Oczywiście nie każda książka spełnia taką rolę. Musi mieć w sobie to "coś" - być pogodna, optymistyczna albo mieć dużą dawkę humoru. W moim przypadku gatunek nie gra roli. I nie szkodzi, że dany tytuł czytałam tylko raz. Czasem to wystarczy, by na jego wspomnienie pojawiał mi się uśmiech na twarzy.


Oto moja szczęśliwa siódemka, czyli lista książek na poprawę humoru (kolejność przypadkowa):

Jerome K. Jerome "Trzech panów w łódce nie licząc psa"

Czemu akurat ta książka? Miała być ona przewodnikiem po Tamizie, a okazała się zupełnie czymś innym. Pełno w niej zabawnych anegdot i dygresji. Chyba najlepszym przykładem jest cytat dotyczący przeżyć narratora, który poszedł do British Museum, by przeczytać o metodzie leczenia kataru siennego. Jednak w miarę czytania tej pasjonującej lektury, zaczął podejrzewać, że ma objawy prawie wszystkich chorób:

Dłuższą chwilę siedziałem zmartwiały z przerażenia; potem, zobojętniały z rozpaczy, zacząłem znów wertować książkę. Doszedłem do tyfusu - przeczytałem objawy - odkryłem, że mam tyfus, i to od wielu miesięcy - pomyślałem sobie, ciekawe, co jeszcze mam. Przewróciłem stronicę na taniec św. Wita: zgodnie z oczekiwaniami stwierdziłem, że i pląsawica mi nie przepuściła. Postanowiłem zapoznać się ze swoim przypadkiem dogłębnie. I tak, rozpoczynając alfabetycznie, przestudiowałem chorobę Addisona, stwierdziłem, że na nią zapadam, a faza ostra czeka mnie za jakieś dwa tygodnie. Z ulgą się dowiedziałem, że choroba Brighta występuje u mnie w formie złagodzonej i, jeśliby na tym się skończyło, mogę liczyć na wiele lat życia. Cholerę miałem z poważnymi powikłaniami, a z dyfterytem chyba się urodziłem. Sumiennie przebrnąłem przez wszystkie litery alfabetu i jedyną chorobą, której mogłem się nie obawiać, było zapalenie kaletki maziowej rzepki (cierpią na to sprzątaczki, które dużo klęczą). Z początku zrobiło mi się dość przykro. Czułem się spostponowany. Dlaczego nie mam zapalenia kaletki maziowej rzepki? W czym jestem gorszy od sprzątaczki?

Moją recenzję tej książki znajdziecie tutaj.

Joanna Chmielewska "Przeciwko babom"

Bardzo lubię humor Joanny Chmielewskiej, która potrafiła wzbogacić nim każdy kryminał. Jednak to właśnie jej poradnik "Przeciwko babom" rozbawił mnie do łez. Powodem jest to, że autorka w rozbrajający sposób wyjaśniała w nim pewne zjawiska kulturowe, np. długie włosy i kolczyki u mężczyzn, czy ich "oryginalny" ubiór. A także strofuje panie, by nie gnębiły mężczyzn.

Moją recenzję tej książki znajdziecie tutaj.

Melvin R. Starr "Niespokojne kości"

Jest to kryminał dziejący się w średniowieczu. Niech Was to jednak nie zwiedzie, gdyż oprócz wątku kryminalnego, nie brak zabawnych przemyśleń głównego bohatera, który jest zarazem narratorem. A także stanu medycyny i metod leczenia. Już nie wspominając o średniowieczne poglądach na temat higieny, jak choćby w tym dialogu:

– Kąpiel? - rzekł z niedowierzaniem.
– Człowieku jest zima! Umrzesz na... na... na coś.
– Śmierdzę – wyznałem szczerze.
– Jak my wszyscy. Co z tego?
– Spędziłem trzy noce w obskurnych gospodach – starałem się usprawiedliwić.
– No tak, zapomniałem. Nie zmienia to jednak faktu, że kąpiel o tej porze grozi śmiercią. Trup śmierdzi bardziej niż ty czy ja za życia.

Moją recenzję tej książki znajdziecie tutaj.

Georges Flippo "Pani komisarz nie znosi poezji"

Jest to kryminał z przymrużeniem oka. Tytułowa pani komisarz Viviane Lancier od samego początku budziła we mnie śmiech. Jej metody śledcze oraz słabość do swojego podwładnego Augustina Monota były rozbrajające. A zakończenie wprost genialne, równie ironiczne jak cała książka. Bardzo lubię takie poczucie humoru.

Moją recenzję tej książki możecie przeczytać tutaj.

Pavel Srut "Niedoparki"

Zapewne mało osób zna ten tytuł. Jest to bowiem książka dla dzieci w wieku od 7 do 107 lat. Tytułowe niedoparki to stworki, które zjadają skarpetki, ale tylko jedną od pary. Przez wieki stworzenie to - ani człowiek ani zwierzę - towarzyszy ludzkości i dręczy ją, mimo to nie było nigdy przez nikogo widziane, a cóż dopiero opisane. (...) Imię to otrzymał ode mnie i daję mu pierwszeństwo przed wyrazem SKARPETKOŻERCA, który proponuje koleżanka badaczka, magister Miklikova. Nazwa niedoparek dokładniej bowiem określa fakt, iż w tajemniczy sposób zawsze ginie nam tylko jedna skarpetka. Nigdy cała para! Niedoparki z pary skarpet robią tak zwane skarpety nie do pary. Trzeba przyznać, że autor miał świetny pomysł na wytłumaczenie tajemnicy ginących skarpetek - zawsze jednej od pary. Świetnie się bawiłam podczas lektury, było naprawdę zabawnie.

Moją recenzję tej książki znajdziecie tutaj.

Maja Kotarska "Ostrożnie z marzeniami"

Początek przypomina "Starsza pani musi zniknąć" w reżyserii Danny'ego deVitto, z Benem Stillerem w roli głównej. A potem jest coraz ciekawiej i jeszcze zabawniej. Czy potrzeba lepszej rekomendacji?

Moją recenzję tej książki znajdziecie tutaj.

Monika Szwaja "Jestem nudziarą"

Niech nie zmyli Was tytuł. Głównej bohaterce daleko do nudziary. Jakoś trudno mi uwierzyć, by dziewczyna, która bywa w nocnym klubie i wylewa drinki na spodnie nieznajomym mężczyznom, była nudna. A to tylko jedna z jej licznych niefortunnych przygód. Jedno jest pewne, będzie zabawnie.

Moją recenzję tej książki znajdziecie tutaj.

A jakie są Wasze lektury na poprawę humoru?